Waterfall of Asón: Natural Park of Collados del Asón

 In the park is born one of the major rivers of Cantabria; Ason, that eventually ends up returning to the sea waters in the marshes of Santoña. Perhaps the most representative except the park's flora and fauna, is the shaping that occurred in the Quaternary glaciers, karst terrain, dotted with sinkholes, potholes and depressions. If you look at the rocks that are along the descent of the river, you may find fossil remains, typical of a reef, formed when the sea covered this area, approximately 100 million years ago. The vegetation is typical of deciduous Atlantic forest, with an abundance of beech, birch and oak. Definately a place you would like to see.

[No copyright intended] Published also at www.facebook.com/gallaeciamotherland

The Germanic Suebi Kingdom of Gallaecia: Land of the Buri

Photo: Terras de Bouro, Portugal. (Translation: Lands of the Búri)

The Buri (also known as the name of the first norse god) were a Germanic tribe mentioned in the Germania of Tacitus, where they initially "close the back" of the Marcomanni and Quadi of Bohemia and Moravia. It is said that their speech and customs were like those of the Suebi.

The fate of the Buri seems tied to that of the Danubian tribes, as they joined the Marcomanni-inspired invasion of the empire in the 2nd century AD, going against the emperor, Marcus Aurelius (Julius Capitolinus, Life of Marcus Aurelius). The latter became a tougher adversary than the Germans had suspected and so many tribes, including the Buri, made a separate peace. They were well rewarded by the Romans for doing so, but they then had to face the vengeance of their old allies (Cassius Dio, Books 72-73).

After the death of Marcus, and further Germanic unrest, the Buri petitioned his son, Commodus, for peace. At this point they were destitute, having spent their resources on war. As they now met the empire's qualifications for financial aid; to wit, being destitute and potentially dangerous, they received it. The Marcomanni were enjoined from seeking retaliation. Since they themselves were now destitute and seeking terms, they complied, as far as we know.

The Buri now bow off stage. Very likely, their destiny was like that of the other Germanic peoples along the Danube; that is, they either merged with other tribes in Silesia, or they left their homes to join others in their migrations.

A contingent of the Buri accompanied the Suebi in their invasion of the Iberian Peninsula and established themselves in Gallaecia (modern northern Portugal and Galicia) in the 4th century. They settled in the region between the rivers Cávado and Homem, in the area known as Terras de Bouro (Lands of the Buri).

More information about Terras de Bouro can be found at: http://terrasbouro.blogspot.pt/

Povo de Lemavi

O Lemavi eran unha tribo celta que se estableceu en Gallaecia, no territorio actualmente coñecido como "Terra de Lemos", na esquina noroeste da Península Ibérica.
Como parte das nacións Celtic, o Lemavi vivían en cidades fortificadas (que os romanos chamaban castrum), desenvolveu unha característica da arte de ornamentación e metalúrxico, adoraban os fenómenos naturais e pan-Celtic divindades como Lug (de aí o nome da cidade veciña, Lugo).

Son mencionados por Plinius (23 dC - 79) e Ptolomeo Claudius (AD c.90 - c.168), identificando a súa capital esta como Dactonium castrum. O ano de 2007, un grupo de arqueólogos descubriu os restos de Dactonium no punto máis alto de Monforte de Lemos, baixo o Mosteiro de San Vicente do Pino. Este descubrimento explica o nome dese lugar (Lemavi> Lemos) eo Mosteiro (Dactonium> Actonium (latín)> Piñeiro (Español)), xa que "Actonium castrum, quod dicitur Pinus".

* Lemavi é unha palabra celta con significado de "terra fértil". A palabra "Lamela" é usado aínda na lingua galega con ese significado .*

O Lemavi estaban entre os primeiros habitantes da Península Ibérica a recibir a cidadanía romana (cives Romani). Esta é unha honra rara, como a maioría dos habitantes de Europa baixo o dominio romano vivía nun estado de servidume denominada "Latii ius" ou "Latinitas". Isto significa que o Lemavi apreciado todos os dereitos e privilexios de cidadáns de primeira clase de Roma desde o século primeiro, entre outros:

• Sufragiorum ius: O dereito de voto nas asembleas romanas.
• Honorum ius: O dereito de se presentar a candidatura a un cargo civil ou público.
• Comercio ius: O dereito de facer contratos legais e manter a propiedade como un cidadán romano.
• Ius gentium: Os dereitos especiais nas relacións cos non-cidadáns e estranxeiros.
• Ius Connubii: O dereito de ter un matrimonio legal cun cidadán romano, para ter os dereitos legais do paterfamilias sobre a familia, e ter os fillos de calquera casamento como ser contados como cidadáns romanos.
• Migration ius: O dereito de preservar un nivel de cidadanía sobre a deslocalización a outro polis.
• Inmunidade dalgúns impostos e outras obrigas legais, especialmente as normas e regulamentos locais.
• O dereito de procesar nos tribunais.
• O dereito de ter un xuízo legal (a comparecer ante un tribunal propio e defender-se).
• O dereito de recorrer as decisións de maxistrados e de apelar das decisións de primeira instancia.
• Un cidadán romano non podía ser torturados ou chicoteado, nin podería recibir a pena de morte, a non ser que foi considerado culpable de traizón.
• Se acusado de traizón, un cidadán romano tiña dereito a ser xulgado en Roma, e mesmo se condenado á morte, ningún cidadán romano podería ser condenado a morrer na cruz. 

A razón pola que os emperadores romanos decidiron elevar o Lemavi sobre o resto dos seus veciños foi perdido para a historia. Como unha posible explicación, os académicos teñen notado as vitorias logradas pola "Á I Lemavorum" durante as campañas romanas no norte de África.

Gallaecia e a súa história

A Gallaecia foi unha provincia romana do noroeste da Península Ibérica que abranguía o que hoxe é a comunidade autónoma de Galicia, o norte de Portugal e as provincias españolas de Asturias, León e Zamora. As súas capitais estaba en Bracara Augusta (Braga), Lucus Augusti (Lugo) e Asturica Augusta (Astorga).

                                                                           Orixe

Os romanos déronlle o nome de Gallaecia ao noroeste da Península Ibérica polos callaeci, que constituían unha amálgama de pobos máis ou menos celtizados que vivían entre o Douro e o Miño, que os romanos coñecen por vez primeira coa chegada de Décimo Xunio Bruto ao norte do Douro no 137 a.C. Décimo Xunio Bruto, quen recibiu o sobrenome de Galaicus, continuou a súa expedición cara o norte, sometendo ós pobos castrexos, ata chegar ó río Limia, considerado o Lethes ou río do esquecemento. Alí vence a superstición e continúa ata o río Miño onde se detivo. Como resultado deste primeiro acercamento o territorio costeiro entre o Douro e o Miño quedou explorado e sometido, mal que ben, a control romano. A partir de entón a sociedade indíxena galaica comeza a recibir influxos romanos, realizando xa intercambios comerciais directamente con Roma.

Os galaicos fan a súa entrada na historia escrita no século I d.C na épica Púnica de Silio Itálico sobre a Primeira Guerra Púnica dun xeito que aínda hoxe nos é familiar, dous mil anos despois:

Fibrarum et pennae diuinarumque sagacem 

flammarum misit dives Callaecia pubem, 

barbara nunc patriis ululantem carmina linguis, 

nunc pedis alterno percussa verbere terra, 

ad numerum resonas gaudentem plaudere caetras

Libro III. 344-347

"A rica Gallaecia envía a súa mocidade, coñecedora da adiviñación polas entrañas das bestas, polo voo das aves e polas chamas divinas, a cal ou ben berraba bárbaros cánticos nas súas linguas patrias ou ben, tras golpearen a terra con golpes alternos de pé, se aledaba en bater ritmicamente os sonoros escudos".

                                                                           História

 Os Callaeci  enfróntanse ás forzas romanas no 137 a.C. nunha batalla no río Douro, que resulta unha derrota para eles e Décimo Xunio Bruto volta vencedor, e recibe do Senado o título de Callaecus. Décimo Xunio Bruto non pretendeu ocupar a zona sur da Galiza para conseguir riquezas, senón que levou a cabo unha expedición de castigo contra este pobo, que se dedicaba a realizar incursións bélicas e de saqueo na área lusitana.

Partiu do Portus Cale, que se corresponde co actual Porto. As súas lexións avanzaron pola costa co apoio da frota e ocuparon unha serie de castros costeiros. Estableceu unha guarnición no lugar da actual Valença e despois internouse cara a Braga. Após dunha batalla vitoriosa avanzou cara o Limia e ocupou a cidade de Lansbricae, para cruzar posteriormente o rio Miño.

Estas campañas non tiveron unha grande importancia e limitáronse a unha zona xeográfica moi concreta: o sur da Gallaecia, con especial incidencia na zona costeira.

O mesmo xuízo histórico merecen unha serie de expedicións posteriores coma as do procónsul da Ulterior, Publio Craso, do 96 - 94 a.C., que realizou unha expedición na pescuda das illas Casitérides e as súas minas de estaño, abrindo as rutas de comercio deste mineral. No 62 a.C. é o propio Xulio César quen visita Gallaecia movido polo seu desexo de obter riquezas, chegando ata o golfo Ártabro e abandonando esta terra por Brigantium.

Pero a conquista definitiva do noroeste da península non se realizará ata o emperador Augusto entre o 26 e o 19 a.C. no contexto das guerras cántabras.

Ao primeiro, Augusto inclúe o territorio da actual Galicia na Lusitania, pero xa no 13 a.C. pasa á Hispania Citerior. O mesmo Augusto, reforma a división provincial de Hispania no 27 a.C, asignando a Gallaecia á provincia Tarraconense. Con Caracalla quizais formou parte, xa con Asturias e Cantabria, da Hispania Nova Citerior Antoniana (214), pero non foi ata a reforma administrativa e militar de Diocleciano - quen dividiu Hispania no 298 en sete provincias - que se constitúa a provincia da Gallaecia.

                                                                         Demografía

Grazas á arqueoloxía e aos datos censuais romanos, coñécense a densidade de poboación así como un número aproximado de habitantes -galaicos e ástures que terían vivido na Gallaecia. Así, segundo Plinio, os galaicos, repartidos entre bracarenses e lucenses sumaban un total de 451.000 habitantes, de xeito que os bracarenses contaban con 285.000 homes e mulleres, mentres que os lucenses roldaban os 166.000, amosando o dato unha densidade demográfica moito maior entre os bracarenses, corroborado pola existencia de grandes castros case exclusivos do seu territorio. Por outra parte, o censo de Plinio achega a cifra de 240.000 individuos para os ástures, sensiblemente menor que os galaicos bracarenses e que supón unha densidade demográfica moi baixa en relación co territorio ocupado.